حضرت امیر علیه السلام چند نفر را به جرم دزدی زندانی کرد. مردی نزد آن حضرت آمده گفت: یا امیرالمومنین! من هم با ایشان دزدی کرده ولی توبه نموده ام.حضرت علی علیه السلام دستور داد بر او حد جاری کنند و این شعر را به عنوان مثل برایش خواند: ویدخل راسه لم یدعه احد /بین القرینین حتی لزه القرن نخوانده سر را در بین دو شتری که با ریسمان به هم بسته بودند داخل کرد و بناچار در ریسمان گرفتار شد و شتران او را می کشیدند (کنایه از کسی که بدون جهت خود را گرفتار می کند). ) در صورت صحت خبر، حمل می شود به موردی که ادعای توبه دزد ثابت نباشد، به قرین های که اگر توبه نموده بود مال را به صاحبش بر می گرداند، ولی اگر توبه او ثابت شود مستحق حدی نیست، چنانچه از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمود: سارق هرگاه خودش با حالت توبه بیاید مال مسروقه به صاحبش رد شده و دست او قطع نمی گردد. (مولف)

گروه وکلای عدل جویان/مرد ناخوانده